Redaktor/Autor: Ewa Juchniewicz
Pomogli:
Sebastian marzy, że kiedyś, gdzieś na trybunach będzie siedział jego tata i głośno mu kibicował, a dumna z niego mama, będzie czekała na nich w domu. Marzenie, które dla większości dzieci jest oczywistością, dla Sebastiana jest nierealną tęsknotą. Trudno nawet powiedzieć „nowy” tata, bo starego nigdy nie miał, a mamy, nawet takiej bardzo niedoskonałej, nie ma już od 4 lat. Zmarła. Samotność, to nieprzemijający stan duch tego chłopaka od dawna. Żeby nie bolało, odgrodził się od ludzi, od dużych i tych małych. Nieśmiały, spokojny, urokliwy.
Chcę pomóc
Nikola nie pamięta swojego domu biologicznego, nigdy nie poznała mamy, ani taty. Ma jeszcze jakieś rodzeństwo, ale też nigdy ich nie widziała. Nikt nie dzwoni, nie pyta, nie interesuje się . I chyba dobrze. Mimo, że dziewczynka została zabrana z domu w wieku 12 miesięcy i praktycznie, nie ma szansy na to, żeby cokolwiek pamiętała, to do dziś spotyka się z terapeutą leczącym dziecięce traumy. Rodziców pozbawiono praw rodzicielskich, nie dawano drugich szans, ale też nikt od tej decyzji, nigdy się nie odwoływał. Z uregulowaną sytuacją prawną od 8 lat, wcześniej zgłoszona do adopcji ze starszym bratem. 8 długich lat, kiedy mama mogła tulić i szeptać czułe słówka, a tata uczyć jeździć na rowerze. Dlaczego tak się nie stało … bo mama zastępcza, skutecznie odprawiała wszystkich chętnych do adopcji rodzeństwa. W każdym potencjalnym rodzicu widziała wady, nikt nie był godny, powierzonych jej dzieci, po prostu nie chciała oddać ich do adopcji. Mama zastępcza zmarła po 6 latach. Chłopiec nie poradził sobie z kolejną zmianą, zaczął sprawiać kłopoty wychowawcze, rodzeństwo zostało rozdzielone. Teraz dziewczynka już sama czeka na swoich nowych, kochających rodziców.
Nie wiedzą jak wygląda zwykły, normalny dom. To co Marika pamięta ze swojego biologicznego domu odstrasza, potem była już tylko placówka instytucjonalna. Prawdziwi rodzice adopcyjni to dla Mariki marzenie, abstrakcja, już coraz rzadziej pyta, czy mają jeszcze szanse, dlaczego o nie nikt nie pyta?
Tereska nam się usamodzielniła, skończyła 18 lat i wyprowadziła się. Zwolniło się jej miejsce to zgłosiliśmy do MOPR-u, że możemy przyjąć kolejne dziecko – wspomina pani Barbara, dyrektor Rodzinnego Domu Dziecka. Na takie miejsca, jak u nas czeka rzesza dzieci w instytucjonalnych placówkach opiekuńczo -wychowawczych. Za mało, zdecydowanie za mało jest placówek o charakterze rodzinnym, tak żeby dziecko mogło wychowywać się, czy choćby przeczekać trudny okres uregulowania jego sytuacji prawnej w domu, normalnym, prawdziwym domu, a nie instytucji z ciągle zmieniającymi się wychowawcami, kucharkami, sekretariatem i księgowością. Dom to dom, to naturalne środowisko dla każdego, nie tylko dla dziecka.
