Redaktor/Autor: Ewa Juchniewicz
Pomogli:
W życiu różnie się układa, przegapimy moment, inne sprawy uznamy za ważniejsze, wydaje się nam, że panujemy nad sytuacją, nad emocjami, nad priorytetami. Ale przychodzi taki czas, że przestaje być fajnie, że zaczyna być pusto, że nie wiemy po co tak gonimy, zaczyna brakować… zaczynamy się zastanawiać … trochę smutno nie wiedzieć czemu.
Ona ma 41, on 43 lata i komfortowe życie. Ustabilizowaną sytuację zawodową. Iwona od 11 lat jest przedstawicielem regionalnej, dużej firmy. Ryszard kominiarz przepracował ponad 8 lat w zawodzie, ale też szukał możliwości zarobku w Anglii, Norwegii w Niemczech, teraz już na stałe w Polsce w firmie produkującej meble. Mieszkanie duże 100 metrowe, piętro niżej brat Ryszarda z żoną, córkami i ojcem, którym się opiekuje. Parenaście kilometrów dalej w dużym domu siostra Iwony ze swoją rodziną, mężem i dziećmi. Żyją bardzo rodzinnie, przyjaźnie, blisko. Często spotykają się wszyscy u rodziców w pięknym domu nad jeziorem. Małżeństwem są od 10 lat, znają się od 18. Takie „stare, dobre małżeństwo” rozumieją się bez słów, lubią być razem, mają dużo przyjaciół, aktywnie spęczają czas wolny, podróżują, ale…
Chcę pomóc
Przyjechała z centralnej Polski, z Włocławka, gdzie do tej pory mieszka jej mama z dójką jej młodszych braci. Przyjazd do Szczecina to miał być nowy, piękny rozdział w jeż życiu. Dziś mówi o błędzie i najgorszej decyzji jaką mogła podjąć, wówczas mówiła o cudzie i złapaniu Pana Boga za nogi.
– Czy się boję … nie, właściwie chyba nigdy się nie bałam, na początku myślałam, że się uda, tak jak mamie, a teraz to się zwyczajnie przyzwyczaiłam. To już 9 lat, to moja codzienność, moje życie. Oczywiście zdarzało się, że płakałam, ale bardziej z wściekłości, ze złości, a nie z żalu nad sobą. Każdy dźwiga swój krzyż, jeden mniejszy, drugi większy, ktoś już go nie zauważa, ja też mam swój, dobrze ułożył mi się na ramieniu i chyba się już go nie pozbędę.
Ten sen powtarza się często; jest ciepło, słonecznie, błękitne bezchmurne niebo, lekki wiaterek. A ona biegnie truchcikiem, niezbyt szybko. Raz boso w pięknej zwiewnej sukience koloru białoróżowego niemal do ziemi, a innym razem ubrana na sportowo, w spodenkach i wygodnych białych tenisówkach. Za każdym razem czuje się fantastycznie z powodu tego biegania, jest bardzo szczęśliwa. I zawsze ktoś czeka gdzieś w oddali, w lesie, albo na łące, za którą piękne jezioro.
Dziewczyna żywioł, pięknie śpiewa, nieźle pisze i wszystkich , absolutnie wszystkich czaruje sobą. Ma to coś , dane niewielu, co sprawia, że człowiek grzeje się w ciepełku jej uroku, jej podejścia do świata, otwartości na wszystko co nowe, co do zdobycia, jej zachłanności życia. Studentka psychologii, wolontariuszka, hojnie obdarowana przez naturę , ale nikt, absolutnie nikt nie może mieć wszystkiego………. Karolina też nie.
Tobiasz ma 25 lata, gdyby ciało był mu posłuszne, bardzo możliwe , że dziś miałby zupełnie inne priorytety. Byłby przystojnym, świetnie zbudowanym , dobrze wychowanym młodym mężczyzną i cały świat u stóp, prawdopodobnie byłoby tam też sporo wpatrzonych w niego dziewcząt. Ale los spłatał mu figla…… Dziecięce porażenie mózgowe, kilka minut zmieniły nie tylko jego życie, zmieniło życie całej najbliższej rodziny i to nie na chwilę, nie na miesiące, nie na lata, życie paru osób zmieniło się na zawsze ………